''Szklany tron'' - Sarah J. Maas

Jeśli czytaliście moją recenzję "Królowej Tearlingu" to na pewno wiecie jak kiepskie wrażenie na mnie wywarła. Niemniej, stwierdziłam, że nie porzucę swojego postanowienia i kolejna książka do przeczytania także będzie z gatunku fantasy. Miałam nadzieję, że tym razem trafię lepiej. Czy nie okazała się ona płonna?

Do sięgnięcia po tej tytuł skłoniły mnie bardzo pozytywne recenzje blogerek oraz wysoka ocena w serwisie Lubimy Czytać (na tę chwilę średnia ocen użytkowników wynosi ok. 8/10). Sam opis fabuły przypominał mi nieco Igrzyska Śmierci, ale osadzone w średniowiecznym klimacie i przeznaczone dla największych przestępców oraz zbrodniarzy. Osoba, która je wygra, miała objąć stanowisko Królewskiego Obrońcy, a także odzyskać utraconą wolność po kilku latach służby.

Główna bohaterka książki to zabójczyni - co jest naprawdę wielokrotnie podkreślane przez autorkę, jakbyśmy mieli zapomnieć o tym fakcie w trakcie czytania - imieniem Celaena. Ma ona osiemnaście lat i jest w zasadzie typowym przykładem Mary Sue. Jeszcze rok temu piękna i na dodatek - jak łatwo można domyślać się po gatunku książki - związana z magią. Po szkoleniu trwającym sześć lat, (nie)skromnie uważa, że potrafi się posługiwać każdym widzianym rodzajem broni. Ciągle obmyśla plany i sposoby, jak mogłaby zamordować strażników, nielubiane osoby, w zasadzie niemal wszystkich przewijających się bohaterów. Jest ponoć najbardziej znaną i skuteczną zabójczynią w krainie, ale mimo wszystko popełniła błąd, który skazał ją na katorżniczą pracę w kopalni.

Celaena jest postacią, przez którą z każdą kartką czułam się bardziej zażenowana. Kiedy pojawia się na królewskim dworze, nikt jej nie rozpoznaje, mimo rzekomej sławy. Na dodatek, okazuje się szybko, iż dziewczyna ma mnóstwo talentów, takich jak chociażby gra na fortepianie(swoją drogą, siedemnastowiecznym instrumencie, który nijak nie pasuje do epoki, w jakiej utrzymana jest książka), zna też języki obce i potrafi czytać, co zresztą uwielbia robić. Do królestwa przybywa pod przykrywką córki bogatego kupca, więc powinna przestrzegać zasad savoir-vivre, ale źle zachowuje się przy stole i dziwnym trafem nikogo to nie zastanawia. Nagle dowiadujemy się też, że Celaena ma w zasadzie dobre serce, bo pomogła niewolnikom i nie zgadza się na uśmiercanie psów. Było to dla mnie absurdem i miałam wrażenie, że autorka usilnie chciała w ten sposób sprawić, by czytelnik polubił Celaenę. U mnie wywarło to zupełnie odwrotne odczucia.

Ponadto, byłam zmieszana, gdy po kilku pierwszych stronach Celaena przez upadek twarzą na podłogę czuła tak wielki ból, że... niemal popłakała się. Niestety, podobnej wrażliwości nie wykazała, gdy opisywała jednemu z bohaterów jak musiała zrobić sobie dużo większą krzywdę jako dziecko, w ramach swoistego sprawdzianu. Później wyszło na jaw, że umiejętności szermiercze zabójczyni również nie należą do najlepszych. Świetnym przykładem był fakt, iż Kapitan Gwardii pokonałby ją z łatwością, gdyby nie to, że jedynie ćwiczyli, ale nie stanowiło to jedynego potwierdzenia. Celaena nie miała jednak problemu w pokonaniu dwudziestu trzech strażników kilofem, będąc wyczerpaną, poważnie poranioną i zabiedzoną. No, naprawdę? Tak można byłoby wymieniać dalej, ale nie chcę wam więcej spoilerować, choć wątpię, aby chciało się komukolwiek sięgać po "Szklany tron" po mojej nieprzychylnej recenzji.

Odnośnie reszty postaci, to są dziwnie poprowadzone, ale przynajmniej jakieś, nie to, co w przypadku "Królowej Tearlingu". Uważam jednak, że zdecydowanie zbyt często się rumienią, chichoczą i bardzo szybko zmieniają zachowanie. W jednej chwili poruszają poważny temat, a dwie kartki dalej już dają sobie kuksańce i świetnie się bawią. Jedyną, jaka wzbudziła moją sympatię był król. Szkoda, że pojawił się właściwie epizodycznie.

Świat opisany przez Sarah J. Maas to właściwie zagadka. Niby wspomina ona o jakichś bogach, ale nic więcej o nich nie pisze. Nie napotkamy tam charakterystyki polityki króla. Podbija inne krainy, ale w jaki sposób? Cóż, pozostaje się nam tylko domyślić. Podobnie sprawa wygląda z innymi, nawet ważniejszymi kwestiami, takimi jak np. sytuacja innych grup społecznych, niż arystokraci. Irytowało mnie również to nijak uzasadnione mieszanie epok. Z jednej strony walka na miecze, posługiwanie się łukiem, bale, król etc., z drugiej zaś fortepian i bilard, czyli rozrywki znane dopiero od renesansu! Fantasty czytam od niedawna, ale spytałam o to kilka bardziej zaznajomionych z nim osób i wszystkie zgodnie potwierdziły, że autorzy raczej nie porywają się na taki misz-masz.

Podsumowując, "Szklany tron" jest wydumany. Domyślam się, że miało być intrygująco, młodzieżowo i najlepiej jeszcze z przesłaniem, ale zwyczajnie nie wyszło(i to na wielu poziomach). Jedynym pozytywem, jaki udało mi się w niej dostrzec, są częste zwroty akcji(gdyby nie one, chyba porzuciłabym czytanie tej pozycji po mniej więcej pięciu rozdziałach). Niestety, nad przeprowadzaniem intryg oraz opisach wszelkiej maści, pani Maas musi naprawdę mocno popracować. Jako duży minus wskazałabym również to, że sam napis na przodzie okładki zdradza jej zakończenie...

wydawnictwo: Uroboros

data przeczytania: 30.04.2017

ocena: 2/10

♢ Książka przeczytana w związku z udziałem w Tygodniowych Wyzwaniach Książkowych. ♢
24.04.2017 - 30.04.2017 - Książka na literę "S" 

 ~*~

 

źródło okładki: empik.com